Mei 1999 (EOOS magazine jaargang 98-99 nr. 6)
‘Gedida’ van Natacha Atlas
We kennen allemaal Transglobal Underground wel, het kleurrijke Britse ethno-dub-techno-gezelschap. De warme Arabische stem die hun muziek hier en daar net dat ietsje meer geeft is die van Natacha Aflas. ‘Gedida’ is nu al de derde solo CD van deze begaafde half-joodse half-Arabische die ooit nog in Schaerbeek woonde. Haar muziek is zoals die van Transglobal Underground; een mengelmoes van Arabische invloeden vermengd met techno, dub en trance die evenwel bij haar nu en dan sterker overhelt naar Noord-Afrika dan naar Europa.
Op deze laatste plaat horen we haar voor het eerst even in het Frans en het Engels hoewel de hoofdmoot stevig in handen blijft van hartverscheurende Arabische liefdesverhalen. voor zij die het nu en dan verstaan onthult zich verdoken poezie over onbeantwoorde gevoelens en onmaakbare keuzes. ‘Mon amie la rose’ begint als een laag mist boven een ontwakend Cairo dat van bovenaf gezien slechts een vaag vermoeden kan doen ontkiemen over de verstikkende drukte die haar straten huisvest. De wereld die Natacha hier aan de onwetendheid onttrekt is er een die de oren meevoert naar een rustig woestijnkasteel waar zich drama’s ontplooien aan een bedaagder tempo. ‘Aqaba’ komt het best tot zijn recht in een Marokkaanse taxi die met alle ramen open op de vlucht voor de verschroeiende hitte van het Rif-gebergte banden laat gieren in de haarspeldbochten van uw muzikale bewustzijn.
Tarboeka’s behandel€en uw dansende voeten zoals dat hoort en laten eveneens geen spaander heel van enig vooroordeel over Arabische muziek. Met enige ziel in uw lijf zal u ook niet kunnen weerstaan aan ‘Bahlam’, maar vraag ons niet wat het betekent; budgettaire beperkingen hebben het programma Modern Arabisch al die jaren beperkt tot een miezerige twee uurtjes per week. Natacha Atlas slaat even aan het rappen in ‘Bastet’ waarvan het refrein bestaat uit de meest onheilspellende instrumentale drum ‘n base-roffel aller tijde. Ze slaagt hier wonderwel beter in dan het concept doet vermoeden.
‘The righteous path’ junglet nog even verder waarop ‘Mahlabeya’ terug de traditionele toer opgaat, de enige tegenvaller op een overigens zeer gestaagde CD. Afsluiter ‘one brief moment’ heeft een beetje met de neus in de triphop gezeten en sleept violen aan met een melancholie van heb ik je daar.
Om kort te gaan kunnen we rustig stellen dat in deze de nieuwe Um Kalthoum is opgestaan en dat wilden we u zeker niet onthouden. Check ook eens haar vorige juweeltjes ‘Diaspora’ en ‘Halim’, verkrijgbaar bij de betere platenzaak.
‘A Thousand Leaves’ van Sonic Youth
U heeft groot gelijk, deze plaat is al een ti1d1e uit doch we vonden dat daar destijds zo weinig ruchtbaarheid aan is gegeven dat we het blijde onthaal ervan nog eens even dunnetjes overdoen. Het moet van ‘Experimental Jet Set Trash and No Star’ geleden zijn dat hier nog een CD van Sonic Youth is gerecenseerd. Tijd om het grote feedback-synoniemenwoordenboek van onder het stof te halen. De langs alle kanten krakende gitaren en dito klanknabootsingen vanwege Kim Gordon zijn dan ook wederom niet van de lucht. Al op ‘Contre le sexisme’ hangt er een bedeesd onweer aan het firmament of hoe atonale zweverigheid het gemoed weet aan te zwengelen. Het single-gewijze ‘Sunday’ komt traditioneler uit de hoek maar valt in de details toch te kenmerken als typisch Sonic Youth; zes-snarige armworstelaars die op commando enkele malen tot uitbarsting komen maar zich dan weer in het gareel laten roepen door de vocalen van Thurston Moore. Een mens moet al bijna doctoreren in de filosofie of een flinke mushroom achter de kiezen hebben om sense te maken van titels en teksten of wat dacht u van ‘Female Mechanic Now on Duty’? U zal zeker meehuilen op het beduimelde gepingel van ‘Hoarfrost’ dat als een gebroken regenboog op een onweersdag zeker niet zou misstaan. Sonic Youth weet altijd weer bedrukt te klrnken en tegelijkertijd een licht te laten flikkeren in de tunnel van uw muziekinstallatie.
Empathie met een zorgwekkend bestaan zonder te vervallen in pathetisch ge-emmer; uw eigenste sound-track van de zondagnamiddag. Zangeres Kim trekt op ‘French Tickler’ alle registers open en zet vocaal-gewijs een perfecte imitatie neer van een stervende Fender Stratocaster. ‘Hits on sunshine’ zal u gedurende elf minuten -inderdaad elf minuten- meevoeren op een kabbelend riviertje waarin welgemikte gitaargensters neersprenkelen als dauw op een mosvrije inrit, ambient in rockformaat. Wat ons betreft de topper is ‘Karen Koltrane’ die blijkbaar het huis verlaat en naar de grote stad trekt. De desolaatheid wordt elektrisch vertaald met kippenvel en dissonante intermezzo’s. ‘A thousand Leaves’ bekruipt je als een goedkoop hoertje in L.A maar zal je vasthouden als de liefde van je leven.
Tom Kenis 