Morgen te Monk, Brussel #SprekendeEzels

Coming Right Along

Coming Right Along

Sixteen years ago I owned a bicycle, a Phillips portable cassette player, and not much else. I played “Frosting on the beater” by the Posies until I knew the words, or my phonetic Englutch interpretation, back to front. Coming right along, the epic finale to what is still one of my favorite records of all time, would fall somewhere in the middle of bike rides hither and tither, and I remember being unable to flip the tape and listen from the start lest I arrive at whatever destination in the middle of the album. Catholic of upbringing, I knew a thing or two about sacrilege.

The Posies played Zwemdock Rock, the first of many festivals I attended. They played, as the cliché goes, lead guitar on my life’s soundtrack. I saw them at Pukkelpop in the year… the hell if I know- tearing up the marquee in orange jump suits. “Amazing Disgrace” was about the crux of their career. I didn’t hear of them since, or perhaps I simply had other things on my mind. Somehow, undeservedly, the flavor of the month melted in the mouth.

“Please return it.” Ken Stringfellow and Jon Auer have already begun as I walk into the Bellevue brewery in Brussels. Ex-brewery. Mr. Stringfellow called it a Bermuda Triangle. “A failed brewery? In Belgium? How does that happen….” I feel more than a casual nod to their own story. Brilliant band. From Seattle. Two to three era-defining albums to their name, and here they are, in the capital of Europe which deigned to delegate no more than fifty odd fans for a stripped-down acoustic tour. With no backstage to repair to before the encores, Mr. Stringfellow and Mr. Auer have no choice but to venture into the small crowd, hover for an awkward twenty seconds, and head back to the spotlights. “There’s an upside. There has to be an upside,” they sing.

And there is. It’s not called money. It’s an ode to human emotion, the perfecting of skill. “Don’t waste your time.” The Posies are on a mission, celebrating twenty years of time well spent. Theirs is a legacy. Finally, yet way too early, the set resonates to an end with coming right along. The defense rests.

JERUSALEM POST BLOG 24 – Rumplestitchkin down South

JERUSALEM POST BLOG 24 – Rumplestitchkin down South

After a first concert, and the Ramallah workshops our destination is Yata, a small village south of Hebron. Mahmoud, who works for an organization that helps disadvantaged children flags our van, greets us with an energetic smile that could power Las Vegas. He’ll be our unrelenting guide for the coming two days. “Welcome to Palestine!”

We follow his car; one arm flailing, pointing, gesticulating from the side, toward the day’s playground. The battered Subaru seems held together by chewing gum alone, thrust onward by the sheer force of Mahmoud’s pitiless enthusiasm.

It’s a sunny day, the roads are okay, and there is music in everything. From the trunk the snare drum snares effervesce, almost but not quite seashore-like with every speed bump and careful pothole swerve. A car honks for unseen reasons. I honk back, not knowing why. The blue hills demand it somehow. With newbie tact I demur.

Over forty kids pour from a bus onto the tent-lined scout grounds. By now it’s gotten really warm; a Palestinian flag hangs hunched from the central mast. Motionless, pressed down. Not so the children. This will be a day unlike other days. The scout drummers sound off first, marching round with that bum-bum takatak you can feel in the belly. Beams abound. The sun’s excess can’t touch us.

Rumplestichkin’s Thomas, Koen, Wim, and Olivier play “Honey’s dull”, a highly contagious ditty with a chorus that would make Kim Jong Ill hum along with unblinking fervor. Mahmoud lines up the kids and explains the day’s goal. “After four hours you will all be able to play this song.” The group is divided into more manageable cohorts and each repairs to a tent.

The kids pull it off in half of the allotted time. Magnificently, but perhaps that’s simply my lack of expertise talking. We have a break, sandwiches, and chocolate milk. Curious interpellations on the side. “Are you Israeli?” an eight year-old asks.

“Um… no,” Koen murmurs, “I’m from Belgium.”

Mahmoud and I flit about the terrain translating.

“America?”

“Um…no, Belgika.”

“Oh.” The boy saunters off a tad disappointed.

Late afternoon we trundle, once again tailing Mahmoud’s beat-up tuna can to an orphanage in Dura. They’ll put us up for the night, in exchange for an impromptu acoustic session and one particularly harrowing game of soccer. Racked, we eat chicken and rice, all the while answering a million questions fired randomly by eyes big as plates. With daunting matter-of-factness the children volunteer the various circumstances that have brought them to this particular table, in this particular building; accidents, disease, and jail, jail, jail.

The next day springs on us like a caffeine-crazed succubus. It’s 06.00. No rest for the wicked, least of all for dazed, sun-struck rockers who are used to a first, tenuous dose of consciousness about a mere morsel shy of noon. We make do. After breakfast and a game of volleyball with the faculty we’re thanked, thanked, and thanked again. Not to mention tanked to the brim with coffee. Supersize me.

Buoyant on the black gold and on good vibes we set out for a second day of fun and games. We play a variant of musical chairs. Without the actual furniture though, but with enough music to offset a bigger dearth of chairs than the big 1949 chair-fire in the chair-factory of Chairville. We make do, adapt. Graver worries persist beyond the confines of a single day’s aloof joy. For the children tomorrow will be a day, quite unlike this one.

“Everything revolves. Everything changes. The birds in the sky are lost.” A ten year-old sings, awing, goose-bumping all. Everyone chimes in with what they happen to hold. The spectrum brims, uneasy. My ears are filled and yet, for a short moment, I feel an awful quiet grab me.

JERUSALEM POST BLOG 19 – Rumplestitchkin in Palestine Day 2

JERUSALEM POST BLOG 19 – Rumplestitchkin in Palestine Day 2

Murphy is wide awake. As am I. Although perhaps not as wide as the proverbial fat lady, given that she didn’t sing until about six this morning when I conveyed the Rumplestitchkins to their respective abodes. Rock n Roll, you know how it is.

It’s seven o’clock now. Day two of a long week. After an hour’s catnap I chase away the night, reluctantly, with fried eggs and a cold shower, concentrating hard to make sure one is ingested, the other applied externally and not the other way around.

“That the best you can do?” mocks the Muse of Darkness, and I go “Yes,” shooting an unblinking glare that could strip the paint off old furniture. Or so I imagine. Don’t try this at home.

“Who are you to mock the cousin of death?” I hear.

I think about that for a second, scrambling for Nescafe. I need to buy me some time. Sleep makes a formidable opponent and Murphy goads him on like the eight year-old scalawag that he is.

“Cousin of death?” I yawn, “you been listening to Nas Escobar lately? By the way, call me Clint Eastwood. Faster than my own shadow and such.”

The sigh of a raised eyebrow chills the hair on my neck. “What kind of stupid name is that?”

I’m fed up at this point. “Look, Mr. Sand-Method Man, Papa Diddy Nap, Fifty Winks, Jay-Zzzz, Mc Snooze, I don’t know what you call yourself these days, I got a lot on my plate right now, like literally, and I’ve no time to indulge your plagiarizing of rappers, or movies, even if it’s classic stuff like Back to the Future. Are we cool? By the way, did Murphy put you up to this? Yeah, I’m sure of it. Go on, shoo! The both of you.”

I win. I’m outside, and key-stab the GMC, almost before it has a chance to say “What? We –like- just parked an hour ago, could you please make up your mind. Cars have feelings too, and I was just dreaming of this sweet ‘69 Stingray…”

“I have to get to the office,” I explain, “no time to anthropomorphize fifteen year-old gas-guzzling chunks of metal.”

“Fair enough.”

“What’s that?”

“Nothing,” the van whimpers.

“Didn’t think so,” I conclude peremptorily. They do have character these old V8’s…

At the office I get down to work. Armies of people need mobilizing, last-minute tweaks and checks. I hit the phones. The logistics of borrowing instruments from friends and acquaintances requires extensive use of fast re-dial. If you’re not awake now, you sure will be.

Rumplestichkin is due at Al-Kamandjati music center noonish to introduce about forty young violinists, lutists, flutists, and guitarists to the magical world of Belgian alternative rock. At 11.30 we’re a drummer and one guitarist short, and I’m ringing that doorbell like crazy. Murphy’s high-pitched cackle adds to the din. And to my distress.

Nothing. Inside I can hear the telephone clamor for attention. That’s me. Can anybody please pick up? I’m a bit of a paranoid android so I start thinking the worst. Ever since Guns n Roses I’ve associated rock music with trashed hotel rooms, binge drinking and highly debatable fashion statements. I’m not so much afraid of not finding Koen and Olivier as I am of finding them clad in spandex and bandanas.

Turns out they were up early, and decided to go for a wee stroll. And falafel. Wearing acceptable attire.

“We got hungry,” they say matter-of-factly when I run into them at Al-Kamandjati.

My stress levels drop. The kids arrive and everything sort of works out. It’s a fun day, filled with music, a profusion of laughs, and the rain is kept at bay, temporarily stored in the bags under my eyes.

CD review

Mei 1999 (EOOS magazine jaargang 98-99 nr. 6)

‘Gedida’ van Natacha Atlas

We kennen allemaal Transglobal Underground wel, het kleurrijke Britse ethno-dub-techno-gezelschap. De warme Arabische stem die hun muziek hier en daar net dat ietsje meer geeft is die van Natacha Aflas. ‘Gedida’ is nu al de derde solo CD van deze begaafde half-joodse half-Arabische die ooit nog in Schaerbeek woonde. Haar muziek is zoals die van Transglobal Underground; een mengelmoes van Arabische invloeden vermengd met techno, dub en trance die evenwel bij haar nu en dan sterker overhelt naar Noord-Afrika dan naar Europa.

Op deze laatste plaat horen we haar voor het eerst even in het Frans en het Engels hoewel de hoofdmoot stevig in handen blijft van hartverscheurende Arabische liefdesverhalen. voor zij die het nu en dan verstaan onthult zich verdoken poezie over onbeantwoorde gevoelens en onmaakbare keuzes. ‘Mon amie la rose’ begint als een laag mist boven een ontwakend Cairo dat van bovenaf gezien slechts een vaag vermoeden kan doen ontkiemen over de verstikkende drukte die haar straten huisvest. De wereld die Natacha hier aan de onwetendheid onttrekt is er een die de oren meevoert naar een rustig woestijnkasteel waar zich drama’s ontplooien aan een bedaagder tempo. ‘Aqaba’ komt het best tot zijn recht in een Marokkaanse taxi die met alle ramen open op de vlucht voor de verschroeiende hitte van het Rif-gebergte banden laat gieren in de haarspeldbochten van uw muzikale bewustzijn.

Tarboeka’s behandel€en uw dansende voeten zoals dat hoort en laten eveneens geen spaander heel van enig vooroordeel over Arabische muziek. Met enige ziel in uw lijf zal u ook niet kunnen weerstaan aan ‘Bahlam’, maar vraag ons niet wat het betekent; budgettaire beperkingen hebben het programma Modern Arabisch al die jaren beperkt tot een miezerige twee uurtjes per week. Natacha Atlas slaat even aan het rappen in ‘Bastet’ waarvan het refrein bestaat uit de meest onheilspellende instrumentale drum ‘n base-roffel aller tijde. Ze slaagt hier wonderwel beter in dan het concept doet vermoeden.

‘The righteous path’ junglet nog even verder waarop ‘Mahlabeya’ terug de traditionele toer opgaat, de enige tegenvaller op een overigens zeer gestaagde CD. Afsluiter ‘one brief moment’ heeft een beetje met de neus in de triphop gezeten en sleept violen aan met een melancholie van heb ik je daar.

Om kort te gaan kunnen we rustig stellen dat in deze de nieuwe Um Kalthoum is opgestaan en dat wilden we u zeker niet onthouden. Check ook eens haar vorige juweeltjes ‘Diaspora’ en ‘Halim’, verkrijgbaar bij de betere platenzaak.

‘A Thousand Leaves’ van Sonic Youth

U heeft groot gelijk, deze plaat is al een ti1d1e uit doch we vonden dat daar destijds zo weinig ruchtbaarheid aan is gegeven dat we het blijde onthaal ervan nog eens even dunnetjes overdoen. Het moet van ‘Experimental Jet Set Trash and No Star’ geleden zijn dat hier nog een CD van Sonic Youth is gerecenseerd. Tijd om het grote feedback-synoniemenwoordenboek van onder het stof te halen. De langs alle kanten krakende gitaren en dito klanknabootsingen vanwege Kim Gordon zijn dan ook wederom niet van de lucht. Al op ‘Contre le sexisme’ hangt er een bedeesd onweer aan het firmament of hoe atonale zweverigheid het gemoed weet aan te zwengelen. Het single-gewijze ‘Sunday’ komt traditioneler uit de hoek maar valt in de details toch te kenmerken als typisch Sonic Youth; zes-snarige armworstelaars die op commando enkele malen tot uitbarsting komen maar zich dan weer in het gareel laten roepen door de vocalen van Thurston Moore. Een mens moet al bijna doctoreren in de filosofie of een flinke mushroom achter de kiezen hebben om sense te maken van titels en teksten of wat dacht u van ‘Female Mechanic Now on Duty’? U zal zeker meehuilen op het beduimelde gepingel van ‘Hoarfrost’ dat als een gebroken regenboog op een onweersdag zeker niet zou misstaan. Sonic Youth weet altijd weer bedrukt te klrnken en tegelijkertijd een licht te laten flikkeren in de tunnel van uw muziekinstallatie.

Empathie met een zorgwekkend bestaan zonder te vervallen in pathetisch ge-emmer; uw eigenste sound-track van de zondagnamiddag. Zangeres Kim trekt op ‘French Tickler’ alle registers open en zet vocaal-gewijs een perfecte imitatie neer van een stervende Fender Stratocaster. ‘Hits on sunshine’ zal u gedurende elf minuten -inderdaad elf minuten- meevoeren op een kabbelend riviertje waarin welgemikte gitaargensters neersprenkelen als dauw op een mosvrije inrit, ambient in rockformaat. Wat ons betreft de topper is ‘Karen Koltrane’ die blijkbaar het huis verlaat en naar de grote stad trekt. De desolaatheid wordt elektrisch vertaald met kippenvel en dissonante intermezzo’s. ‘A thousand Leaves’ bekruipt je als een goedkoop hoertje in L.A maar zal je vasthouden als de liefde van je leven.

CD review

April 1999 (EOOS magazine jaargang 98-99 nr. 5)

Toen ik een aantal jaren geleden in de Botanique het triphop-groepje Earthling ging te bekijken stond daar in het voorprogramma een zeker combo genaamd Red Snapper. Ik herinner mij een man met een gigantische contra -gigantisch zijn ze nu eenmaal altijd- en een distortion-pedaal, enkele blaasinstrumenten, een drumstel en een mooi meisje dat in een hoekje van het podium aan de knoppen zat om dan af en toe naar voren te komen en enkele venijnige vocalisaties in de ether te werpen. De mensen van Red Snapper maken… tja, bij gebrek aan een beter woord, triphop met een meer dan behoorlijke dosis jazz. Na enkele leuke singles en een eerste CD genaamd ‘Prince Blimey’ komen ze nu op Warp uit met deze tweede full-CD.

Opener ‘The Sleepless’ vliegt erin met een hevig oscillerende contra, snel bijgevallen door een ontspannen drumroffel waarop ene MC Det de raps verzorgt. Het tussentijdse amusement wordt verzorgd door sporadische koperblazers en een omineuze gitaarriedel die op de achtergrond een klanktapijt opwerpt van wolkenkrabbers en desolate slaapsteden. ‘Crease’ gooit er een behoorlijk opzwepend ritme tegenaan en is op een meer hypnotiserende dan enerverende manier repetitief door wederom de contra die zijn pijlen voornamelijk richt op de onderbuik.

De absolute klapper op deze CD is -tevens de huidige single- ‘Image of you’, op bijzonder bangelijke wijze ingezongen door Alison David, u weet wel… Beklijvende tegenritmes vormen de fundering waarop cello en viool aan de haal gaan met uw emotioneel welbehagen; hartverscheurende jazz van de 21tt” eeuw en verder.’Bogeyman’ gaat nog meer de jazz-tour op maar wordt een beetje verneukt door onnozele sci-fi geluidjes die er hier en daar op gemonteerd zijn. Het daarop volgende ‘The tunnel’, een ode aan Wilfried -de eerste plaats of niks- Martens, maakt een uitstapje naar de drum ‘n base en doet bij wijlen verdacht veel denken aan Photek, echt verdacht veel. Desalniettemin vliegt er wel de beuk in, wat zeg ik, een heel beukenwoud.

‘Moving truck’ is een vage reminiscentie aan de ragga-jungle van de tijd dat Chantal Pattyn nog aan serieuze journalistiek deed in ‘Update’. Doch de rust keert weder met ‘spitalfields’, ingeleid door een gitaar die doet alsof haar neus bloedt terwijl er een cello opduikt met een verhaal dat door merg en been snijdt. Koperblazers vullen de lucht met een wijds planetair gevoel van onbehagen die de zenuwachtige mid-tempo drums alleen maar omineuzer doen klinken, een absolute hoogvlieger.

Wat Alison David doet in ‘seeing red’ is een beetje wat Deborah Anderson op Mowax doet, maar dan op een karakteristieke Red Snapper-manier en zeer te pruimen. ‘Making bones’ sluit af met een akoestische gitaar op ‘4 dead monks’ en ademt een triest kopje-thee-voor-het-slapengaan-gevoel uit. De rest van de CD is het aperitief net voor u naar de hippe dansgelegenheid afzakt. God I love the nineties!

CD review

februari 1999 (EOOS magazine jaargang 98-99 nr. 4)

‘Tical2000: Judgement day’ van Method man en RZA as Bobby Digital’

Jawel, de Wu-Tang familie heeft wederom twee kindjes op de wereld gezet. Method Man brengt de langverwachte opvolger van zijn eersteling ‘Tical’, nu al zo’n goeie drie jaar geleden en RZA, de man die bij zowat alle Wu-Tang releases achter de knoppen zat construeerde met’Bobby Digital’ een soort soundtrack van een vooralsnog onbestaande film met hemzelf als een soort sci-fi held in een sfeer van overheidscomplotten en een hele hoop sexy bitches met AK-47’s in de pollen.

De wereld die Method Man ontspint begint op -hoe raad u het- nieuwjaar 2000; de bom valt en een soort post-apocalyptisch inferno vormt het toneel van wetteloze waanzin met een middeleeuws tintje. Johny Blaze, een van ‘s mans driehonderd pseudoniemen, geeft het plaatje met zijn karakteristieke droge stem en rake rijmpjes een eigenheid mee waarvan veel rappers enkel kunnen dromen. Een eerste enorme knaller is ‘Dangerous Grounds’ featuring ene Streetlife die u spontaan naar de volumeknop zal doen grijpen, om hem luider te zetten. Pacifisme is een woord dat u vier minuten lang uit uw vocabularium bant. Een van de vele vooroordelen tegen hip-hop is inderdaad de gewelddadigheid en het ongebreidelde sexisme. Geen greintje sexisme maar des te meer geweldenaars en marteltuigen die hier de revu passeren, alleen gevaarlijk voor mensen die moeite hebben om onderscheid te maken tussen fictie en werkelijkheid. Bijzonder tekenend is ook ‘Sweet Love’ waarin ‘the Meth’ zweert bij monogamie en de in hip-hop middens bijzonder zeldzame woorden ‘I love you much’. Voor de rest wel bijzonder expliciet dit deuntje, op ritmiek van een zeer ontspannen roffel uit de bas-regionen van uw abdominale equalizer. Metaforen uit bekende en minder bekende films en parodie€n op titels van ouwe krakers maken het geheel niet bepaald verstoken van humor en een flinke dosis zelfrelativering. Het zo goed als achterwege blijven van de meeste hip-hop cliches maken dit plaatje meer dan het pruimen waard. Het uitnodigen van een hele resem gast-rappers zorgt her en der voor de nodige afwisseling; Redman, Cappadonna, Mob Deep en D’Angelo maken hun opwachting en zelfs Janet Jackson is te horen in een boodschapje op Method Man’s antwoordapparaat. ‘Party Crasher’ is het relaas van een leuk feestje dat wederom verstoort wordt door ‘kids that carry biscuits’ die moeilijk alcohol verdragen; problemen die gelukkigerwijze inspireren tot bijzonder leuke flows en trompet-samples. ‘Snuffed out’ introduceert een gospelkoor en een fantastic boombastic breakbeat als requiem van de teloorgegane vrede in de ‘hood’.

Iets minder duister is ‘Bobby Digital’ van RZA dat het wat rustiger aan doet wat betreft apocalyptische visies maar meer een knipoog is naar de goedkopere misdaadfilm uit de jaren zeventig. RZA doet in ‘unspoken word’ nog eens wat we al kenden van Wu-Tang forever; een repetitief gepitcht stemmetje op een alles in zijn pad omverwalsende beat met energieke raps; zeer geslaagd overigens. ‘Love Jones’ is een zachte pianoriedel zoals we die kennen uit pomofilms (van horen zeggen natuurlijk). De zweverigheid zelve begeleid door een xylofoon is ‘holocaust’ dat het equivalent is van een donker steegje met bijbehorend crapuul en gedeukte vuilnisemmer. Het daaropvolgende ‘terrorist’ doet nog het meest denken aan een woestijnoorlog aangewakkerd door een meedogenloos ritmische DJ en een horde uitgelaten rappers als Killarmy en Black Knights. ‘Handwriting on the Wall’ is zeer verfrissend in die zin dat dit nummer het volledig zonder ritme stelt en met verve daar de raps en een sfeervol melodieorgel voldoende staccato in zich dragen om het geheel te dragen. Ol’ Dirty Bastard doet een wel erg uit de losse pols ‘freestyle’ in ‘Kis of a Black Widow’ op een sample van Portishead. Wat mij betreft het uithangbord van deze CD, ‘My Lovin’ is Digi’ wederom meer seventies uitademend dan pumps met ingebouwd aquarium, kan niet stuk door het refrein vanwege een of andere deerne die de microfoon streelt met zijden stembanden, bijgestaan door een horde strijkers die waarschijnlijk met een tweeloop tegen het hoofd spelen alsof hun leven ervan afhangt. ‘You scream, I scream, we all want icecream’, een van de vele geniale vondsten die hier tekstgewijs te vinden zijn of nog: ‘It’s about what you know so fuck what you think’. Men neemt mij hier de woorden uit mond. Zij die meer te vinden zijn voor melodie en gigantische ‘nappyheads’ en een pooier op de hoek van elke straat met extravagante glitterbroeken zullen zich ongetwijfeld terugvinden in ‘Bobby Digital’ terwijl Method Man het meer moet hebben van vervreemding en buitenaards aandoende sfeerschetsen bij de ondergang van het avondland. Aan u de keuze…

CD Review

December 1998 (EOOS magazine jaargang 98-99 nr. 3)

Psyence Fiction’ van UNKLE

Wie er vorig jaar de EOOS Express op nasloeg weet ongetwijfeld wie DJ Shadow is. Zij die dat niet deden hebben ongelijk maar weten misschien via andere kanalen dat deze zich bezig houdt met het produceren van een soort abstracte hiphop op basis van samples, heel veel samples. Nu heeft deze toch niet zeker de handen in elkaar geslagen met James Lavelle, oprichter en baas van het niet bepaald onhippe platenlabel Mowax. Het resultaat van deze teamspirit werd ‘UNKLE’ gedoopt en is onlangs C.D.-gewijs uitgebracht bij -hoe raad u het- Mowax.

Opener ‘Guns Blazing’ begint al meteen met een breakbeat die menig Vlaams charmezanger meewarig zou doen grimassen om het feit te verhullen dat diens kringspier het net liet afweten. ‘Unkle -Main Title Theme-‘ doet denken aan iets wat de Sabres of Paradise gemaakt zouden kunnen hebben als begeleidingsmuziek voor iemand die met een naald in de arm door pakweg het nachtelijke L.A. toert op een moped. Het daaropvolgende ‘Bloodstain’ is het epitheton van de detective die de ochtend daarop geconfronteerd wordt met het ontzielde lichaam van voornoemd moped-bestuurder. Allesbehalve ontzield echter klinkt de muzikale wake gehouden in diens naam. Nog meer bezeten en duister klinkt ‘Unreal’ waar iets wat op een gitaar lijkt een wederkerende vloedgolf van onaards gezoem op meer dan beklijvende wijze begeleidt. Richard Ashcroft -u hoort dat goed- , verleent aan ‘Lonely Soul’ zijn ontzaglijk getormenteerde stembanden die nooit zo onaflatend melancholisch klonken als hier. De ritmische begeleiding wordt verzorgd door een nonchalante jazzroffel die als bewegwijzering dient voor een hele kudde zwervende violen. ‘Nursery Rhyme Breather’ breekt uit als een roedel uitgehongerde wolven bij volle maan en stuwt zenuwachtig voort op een krakende gitaar waar de feedback uit gutst als water uit een Hollandse dam in ’53. Iemand heeft het in dit nummer constant over “It’s electric ballroom” en slaat daarmee de nagel op de spreekwoordelijke kop. Deze krachtmeting herbergt meer rock ‘n roll dan een hele collectie jurken in een droogtrommel. ‘Celestial Annihilation’ -voor de titel moet u het niet laten- is een bewerking van’Concerto For Strings And Beats’ van ene W. Malone maar is eigenlijk iets te monotoon om aanspraak te kunnen maken op het etiket ‘klassiek’. Mike D., op andere dagen rapper bij de B. Boys leende zijn irritante stemmetje uit voor ‘The Knock -Drums Of Death-‘ waarin er inderdaad niet naast wordt gedrumd, meer nog dan in een Japans metrostel. Hekkensluiter voor deze C.D. is wat mij betreft zo goed als het summum van contemporaine kruisbestuiving in de muziekwereld. Tom Yorke -need I say more- incarneert hier de obligate ‘Rabbit In Your Headlights’ en hij doet dat met verve; angstaanjagend goed, zoals ongeveer 70% van heel dit plaatje.

‘Hyms’van Corey Glover.

Corey Glover, een naam die menigeen levendig en kleurig in de oren zal klinken. Inderdaad, de voormalige lead-zanger van het fantastische Living Colour heeft een solo-album uit. Zonder wilde haren, Vernon Reid of Doug Wimbish maakt deze nu muziek die misschien best getypeerd kan worden als iets tussen blues en soul en soms een snuifje funk. Openingsnummer ‘Do You First, then Do Myself’ doet verraderlijk veel denken aan vroeger Living Colour werk wat voor de rest van de C.D. niet gezegd kan worden; krachtige gitaren en catchy hooks blijven zo goed als achterwege om plaats te ruimen voor een blijkbaar op leeftijd gekomen Glover die met zijn ontzagwekkend stembereik de meeste nummers wel weet te dragen hoewel het hier en daar wel kantje boordje is. Zeer positieve uitschieters zijn er desalniettemin ook. Hoewel de term ‘balad’ normalerwijze enkel verveling of afschuw oproept, kan het na ‘April Rain’ niets meer mis doen. De soul die hier vrijelijk wordt tentoongespreid zal de meest hartvochtige klootzak instemmend doen knikken bij het zieleleed dat soms de beste potgrond is voor mooie dingen. ‘Little Girl’ doet nog het meest denken aan recent werk van Curtis Mayfield; Midtempo RnB met links en rechts een viool waar een achtergrondkoortje dat zwarte Motown-gevoel terecht in ere houdt. Dat het hier en daar wat te ‘easy listening’ wordt blijkt o.a. in ‘Hot Buttered Soul’. ‘Things Are Getting In The Way’ kon net zo goed een ode zijn aan wijlen Luke Walter Junior en is met zijn ‘slappende’ basgitaar en noest voort stampende drum voer voor rokerige bluescafes waar ook al eens gedanst mag worden. Van hetzelfde laken een broek maar dan iets meer ontspannen is ‘Sidewalk Angel’ dat al eens wat funk uit de kast durft halen. Absoluut hoogtepunt is ‘One’ dat zonder overdrijven een song is om over naar huis te zingen. Bijzonder raak getekende streepjes viool over een mistbank van hevig bloedende gitaren en natuurlijk de lawine die uit de diepste krochten van Corey Glover opstijgt en op de juiste momenten bedaart om u nooit meer onbewogen te laten. ‘Sermon’ gaat er voor de afwisseling bijzonder stevig tegenaan waarop ‘Snowball Express’ aantoont dat het maar een storm in een glas water bleek maar in de refreinen zelf uitspat in een soort power-funk van het slag dat Mothers Finest wel eens placht te etaleren. ‘Only Time Will Tel’ is hoe ‘Careless Whisper’ zou geklonken hebben als George Michael een neger was. Als u eerder van het rustig type bent zal deze C.D. u ongetwijfeld bekoren doch indien u uit onstuimiger vaatjes pleegt te tappen bent u waarschijnlijk beter af met het verzamelde werk van Living Colour, maar dat kan u natuurlijk ook kopen bij… Pumpkin Records.

CD Review

November 1998 (EOOS magazine jaargang 98-99 nr. 2)

Mark Hollis

De Falklands, Wall Street, Ronald Reagan, Oliver North, El Salvador,… Het enige goeds dat de jaren tachtig te bieden hadden moet wel de sublieme pop van Talk Talk geweest zijn. Talk Talk is niet meer maar de man erachter, Mark Hollis is teruggekomen om de zo niet nog nefastere jaren negentig een muzikaal geweten te schoppen. Geschopt wordt er eigenlijk niet op dit plaatje, daarvoor is het te ingetogen, een contemplatieve visie op een sonoor eiland van rust in deze hectische tijden. De karakteristieke stem van Hollis wordt hier ingebed in een schemerzone van jazz en klassiek met hier en daar een stervend rustige accordeon, vergelijkbaar met de truc die Scott Walker enige jaren geleden uithaalde, doch iets minder bombastisch. De opener ‘The colour of spring’ suggereert eigenlijk vooral vallende sneeuwvlokken, gadegeslagen vanuit een met melancholie gevulde ruimte met haardvuur. ‘Watershed introduceert de accordeon op een achtergrond van tintelend voortkabbelende cymbals waarop een trompet met demper de toon zet van een rokerige bar vol gebroken leed. Heerlijk intiem klinkt ‘Inside looking out’, een absoluut fantastisch zieleroersel dat met piano, klarinet, contra en gitaar over ik weet niet wat handelt. Iemand heeft iemand bijzonder veel leed berokkend, geen aanrader voor neerslachtige types. Hollis’ stem is nergens dominant aanwezig maar is eerder een sfeeraccent dat extra uitdrukkingskracht verleend aan de zachte instrumentale gemoedelijkheid die nooit echt vervalt in ongenuanceerd pessimisme. ‘Westward Bound’ moet het stellen met enkel een tokkelende gitaar en is een beetje mager voor de tijd van het jaar. ‘The Daily Planet’ begint met twee schichtig om zich heen kijkende klarinetten, die algauw opgejaagd worden door een omineuze contrabas en dito jazz-roffel… het ‘aan een drankje nippen als gemoedsinstelling dringt zich onverbiddelijk op. Mark Hollis sluit af met ‘A new Jerusalem’. Een stille overpeinzing van de pijn die oorlog met zich meebrengt. Een kapotgeschoten flat raakt het trommelvlies moet de bescheiden les die zij met zich meedraagt op de golven van een klarinet en de plenzende regendruppels van een piano.

The Miseducation of…

Nog maar een goeie maand of zo uit en nu al bestempeld als een van de opmerkelijkste solo-debuten van de afgelopen jaren, Lauryn Hill bewijst -alsof dat nodig was- dat ze meer is dan dat lieftallige meisje van de Fugees; Veel meer dan een luisterbeurt heeft u niet nodig om daar achter te komen- De opener ‘Lost Ones’ komt verraderlijk hard aan en zal de luisteraar voor wie de uitdrukking ‘in your face’ enigszins vreemd klinkt misschien afschrikken, ten onrechte. Meteen daarop echter zal ‘Ex-Factor’ u bekoren zoals u dat woord nog nooit gebruikt hebt, met een krop in de keel en heupwiegend alsof uw leven ervan afhangt.

Lekker voort roff€elend met de soul die alleen 400 jaar onderdrukking en discriminatie in een mens kan teweegbrengen is ‘To Zion’ , een ode aan Lauryn’s zoontje. ‘Doo Wop (that thing)’ spreekt uw dansende voeten aan zoals het Vlaams Blok de domste lagen van het electoraat, en fungeert als waarschuwing aan het adres van te promiscue broeders en zusters. Op MTV mochten de woorden ‘pack pistol by they waist men’ en ‘quick to shoot the semen’ er niet in en zijn weg gebliept in de vorm van een bijna onopvallende scratch, tja. De kenner, of hij die het CD-boekje leest, zal een Doors-sample ontwaren in ‘superstar’ waar vroegere perioden uit de popgeschiedenis ook worden geincarneerd door het Motown-gevoel dat Lauryn eigenlijk doorheen heel dit meesterwerkje uitparelt.

De gebroken ziel die zijn verhaal doet in ‘When it hurts so bad’ kan enkel en alleen helen door de repeat-knop aan te wenden. Keer na keer klinken de bedachtzame harpstriemen weer even magistraal als de warme gloed van Lauryn’s stembanden die zij begeleiden, ‘who ever knew the voodoo you do’; kernachtiger dan dat valt hier niet over le vertellen. Mary J. Blige komt even meedoen op ‘I used to love him’, wat bij wijlen doet denken aan Brandy en Monica’s ‘The boy is mine’ maar dan snediger en meer doorleefd. ‘Everything is Everything’ is alles wat een hit zou moeten zijn, gewoon goed! Afsluiter ‘The Miseducation Of Lauryn Hill’ is zonder meer een van de mooiste balads die ik in recente tijden gehoord heb en dat mede dankzij het subtiele vinylkraakje dat erop is gemonteerd. Het kleine extraatje dat ons door de platenmaatschappij wordt gegund, nl. de cover ‘Can’t take My Eyes Off Of You’ is een meer dan geslaagde poging om haar in te schakelen in de groten van de soul, die ons in de sixties door het Motown-label werden geschonken.

album review

Maart 1998 (EOOS magazine jaargang 97-98 nr. 3)

‘Richard D. James’ van Aphex Twin

Richard D. James is de man die onder het pseudoniem Aphex Twin nu al vier C.D.’s lang de Mozart van de elektronische muziek

genoemd wordt en hij vernoemt dus deze laatste C.D. naar zichzelf. Bescheidenheid en ‘Aphex Twin’ zal u niet vaak in dezelfde zinsconstructie aantreffen tenzij met een oneven aantal negaties. Muzikaal gezien bevaart hij zowat alle verbindingskanalen tussen ambient, noise en minimale electro waarbij deze kanalen recentelijk ook stukken jungle doorkruisen. ‘Niet bepaald muziek die je in een overdekt winkelcentrum door de speakers zou jagen, laat staan in een psychiatrische inrichting’. Aphex Twin is een psychiatrische inrichting. Emotioneel wordt u heen en weer gedroogzwierd tussen vredevolle soundscapes de zon fluit, de vogeltjes schijnen-, en schizofrene overpeinzingen van iemand die van plan is een bank te overvallen of omgekeerd; in handenstand een bank te overvallen. Kraftwerk voor mensen met ‘a bee in zhe bonnet’. Autechre en L.F.O. zijn

duidelijk hun honing bij deze man komen halen. Het moge evenwel duidelijk wezen dat imker D. James een paar keer teveel zonder beschermingspak aan de slag is geweest. Het geheel klinkt jammer genoeg een heel stuk minder agressief en minder LoFi dan zijn vorige ‘I care because you do’. De ultieme dansvloerkraker zal u op dit plaatje niet aantreffen; Aphex Twin heeft evenveel vandoen met klassieke liedjesstructuren als Charles & Eddy met het andere geslacht (would I lie to you baby?). ‘Klassiek’ is wel de gedachte die opdoemt bij ‘girl/boy song’ waar cello, fagot en viool de eerste -hoe raadt u het-viool spelen samen met een op drum’n base ingestelde computer van hetzelfde slag als die van ‘de lift’. ‘Richard D. James’ blijft desalniettemin steken op de voorlaatste etage. Kan beter dus…

‘El Corazon’ van Steve Earl

Steve Earl heeft geen gemakkelijk leven gehad. Dat weerhoudt hem er echter niet van hier en daar op deze plaat opgewekt te klinken. Wij horen hem echter het liefst zwartgallig, met een bezwaard hart en tonnen weemoed op de lever’ Happy people

have no stories I guess. De C.D. komt een beetje moeilijk op gang met ‘Christmas in Washington’ maar brengt dan met ‘Taneytown’ het geheel op te€n op eenzame hoogten. Een normaal

mens zal steevast een traan wegpinken bij het melodrama dat zich in het oor ontspint en daarna via de buis van Eustachius een trop doet nestelen in de gevoelige keel. Zelfs als de stervende gitaren bij momenten een positieve noot aanheffen slaagt de

doorleefde stem van meneer Earl erin precies het tegenovergestelde beeld op te hangen dan pakweg Melrose Place; ‘Het is het hart dat telt!” Hoewel El Corazon door de band genomen een country plaat is, komt enkel met ‘I still carry you around’ dat strooien-hoed-met-banjo’ gevoel naar boven. Bij ‘somewhere out there’ verdwijnt elke negatieve connotatie die u nog had bij het woord ‘country’. Nashville ligt plots terug op de kaart hoewel Jayhawks-fans natuurlijk al jaren rondlopen in snakeskin-boots en (dezelfde) jeans. ‘Poison lovers’ is het muzikale equivalent van een echtscheidingsdrama vocaal

bijgestaan door Siobhan Kennedy die zich met zoetgevooisde vocalen afvraagt waar het fout ging… ln het volgende nummer ‘On the other side of town’ om precies te zijn Blues met slide-guitars zoals we al lang veel beter gewoon zijn van Ben Harper. Net als u de kamer verlaten hebt klinkt er door het sleutelgat een zich spectaculair herpakkend ‘Here I am’ dat door de stevige gitaren af en toe doet denken aan vroeger werk van het nogal onderschatte Soul Asylum’. El Corazon eindigt met ‘F.T. Worth Blues’ zoals hij begon; een beetje triest en aan een rustig tempo op zijn eigen manier bedenkingen uitend over die pijn in het hart die we allemaal wel eens voelen. Een dingetje voor de liefhebbers en voor zij die in het zog van de elektronische

revolutie even op adem willen komen met nogal traditionele maar degelijke muziek met een ziel.

Beide CD’s werden ons ter beschikking gesteld door:

Pumpkin Records (Tiensestrad nr. 125) alwaar u zich

beide parels kan aanschaffen voor minder dan geen

geld nl.580fr.