CD Review

November 1998 (EOOS magazine jaargang 98-99 nr. 2)

Mark Hollis

De Falklands, Wall Street, Ronald Reagan, Oliver North, El Salvador,… Het enige goeds dat de jaren tachtig te bieden hadden moet wel de sublieme pop van Talk Talk geweest zijn. Talk Talk is niet meer maar de man erachter, Mark Hollis is teruggekomen om de zo niet nog nefastere jaren negentig een muzikaal geweten te schoppen. Geschopt wordt er eigenlijk niet op dit plaatje, daarvoor is het te ingetogen, een contemplatieve visie op een sonoor eiland van rust in deze hectische tijden. De karakteristieke stem van Hollis wordt hier ingebed in een schemerzone van jazz en klassiek met hier en daar een stervend rustige accordeon, vergelijkbaar met de truc die Scott Walker enige jaren geleden uithaalde, doch iets minder bombastisch. De opener ‘The colour of spring’ suggereert eigenlijk vooral vallende sneeuwvlokken, gadegeslagen vanuit een met melancholie gevulde ruimte met haardvuur. ‘Watershed introduceert de accordeon op een achtergrond van tintelend voortkabbelende cymbals waarop een trompet met demper de toon zet van een rokerige bar vol gebroken leed. Heerlijk intiem klinkt ‘Inside looking out’, een absoluut fantastisch zieleroersel dat met piano, klarinet, contra en gitaar over ik weet niet wat handelt. Iemand heeft iemand bijzonder veel leed berokkend, geen aanrader voor neerslachtige types. Hollis’ stem is nergens dominant aanwezig maar is eerder een sfeeraccent dat extra uitdrukkingskracht verleend aan de zachte instrumentale gemoedelijkheid die nooit echt vervalt in ongenuanceerd pessimisme. ‘Westward Bound’ moet het stellen met enkel een tokkelende gitaar en is een beetje mager voor de tijd van het jaar. ‘The Daily Planet’ begint met twee schichtig om zich heen kijkende klarinetten, die algauw opgejaagd worden door een omineuze contrabas en dito jazz-roffel… het ‘aan een drankje nippen als gemoedsinstelling dringt zich onverbiddelijk op. Mark Hollis sluit af met ‘A new Jerusalem’. Een stille overpeinzing van de pijn die oorlog met zich meebrengt. Een kapotgeschoten flat raakt het trommelvlies moet de bescheiden les die zij met zich meedraagt op de golven van een klarinet en de plenzende regendruppels van een piano.

The Miseducation of…

Nog maar een goeie maand of zo uit en nu al bestempeld als een van de opmerkelijkste solo-debuten van de afgelopen jaren, Lauryn Hill bewijst -alsof dat nodig was- dat ze meer is dan dat lieftallige meisje van de Fugees; Veel meer dan een luisterbeurt heeft u niet nodig om daar achter te komen- De opener ‘Lost Ones’ komt verraderlijk hard aan en zal de luisteraar voor wie de uitdrukking ‘in your face’ enigszins vreemd klinkt misschien afschrikken, ten onrechte. Meteen daarop echter zal ‘Ex-Factor’ u bekoren zoals u dat woord nog nooit gebruikt hebt, met een krop in de keel en heupwiegend alsof uw leven ervan afhangt.

Lekker voort roff€elend met de soul die alleen 400 jaar onderdrukking en discriminatie in een mens kan teweegbrengen is ‘To Zion’ , een ode aan Lauryn’s zoontje. ‘Doo Wop (that thing)’ spreekt uw dansende voeten aan zoals het Vlaams Blok de domste lagen van het electoraat, en fungeert als waarschuwing aan het adres van te promiscue broeders en zusters. Op MTV mochten de woorden ‘pack pistol by they waist men’ en ‘quick to shoot the semen’ er niet in en zijn weg gebliept in de vorm van een bijna onopvallende scratch, tja. De kenner, of hij die het CD-boekje leest, zal een Doors-sample ontwaren in ‘superstar’ waar vroegere perioden uit de popgeschiedenis ook worden geincarneerd door het Motown-gevoel dat Lauryn eigenlijk doorheen heel dit meesterwerkje uitparelt.

De gebroken ziel die zijn verhaal doet in ‘When it hurts so bad’ kan enkel en alleen helen door de repeat-knop aan te wenden. Keer na keer klinken de bedachtzame harpstriemen weer even magistraal als de warme gloed van Lauryn’s stembanden die zij begeleiden, ‘who ever knew the voodoo you do’; kernachtiger dan dat valt hier niet over le vertellen. Mary J. Blige komt even meedoen op ‘I used to love him’, wat bij wijlen doet denken aan Brandy en Monica’s ‘The boy is mine’ maar dan snediger en meer doorleefd. ‘Everything is Everything’ is alles wat een hit zou moeten zijn, gewoon goed! Afsluiter ‘The Miseducation Of Lauryn Hill’ is zonder meer een van de mooiste balads die ik in recente tijden gehoord heb en dat mede dankzij het subtiele vinylkraakje dat erop is gemonteerd. Het kleine extraatje dat ons door de platenmaatschappij wordt gegund, nl. de cover ‘Can’t take My Eyes Off Of You’ is een meer dan geslaagde poging om haar in te schakelen in de groten van de soul, die ons in de sixties door het Motown-label werden geschonken.