album review

Maart 1998 (EOOS magazine jaargang 97-98 nr. 3)

‘Richard D. James’ van Aphex Twin

Richard D. James is de man die onder het pseudoniem Aphex Twin nu al vier C.D.’s lang de Mozart van de elektronische muziek

genoemd wordt en hij vernoemt dus deze laatste C.D. naar zichzelf. Bescheidenheid en ‘Aphex Twin’ zal u niet vaak in dezelfde zinsconstructie aantreffen tenzij met een oneven aantal negaties. Muzikaal gezien bevaart hij zowat alle verbindingskanalen tussen ambient, noise en minimale electro waarbij deze kanalen recentelijk ook stukken jungle doorkruisen. ‘Niet bepaald muziek die je in een overdekt winkelcentrum door de speakers zou jagen, laat staan in een psychiatrische inrichting’. Aphex Twin is een psychiatrische inrichting. Emotioneel wordt u heen en weer gedroogzwierd tussen vredevolle soundscapes de zon fluit, de vogeltjes schijnen-, en schizofrene overpeinzingen van iemand die van plan is een bank te overvallen of omgekeerd; in handenstand een bank te overvallen. Kraftwerk voor mensen met ‘a bee in zhe bonnet’. Autechre en L.F.O. zijn

duidelijk hun honing bij deze man komen halen. Het moge evenwel duidelijk wezen dat imker D. James een paar keer teveel zonder beschermingspak aan de slag is geweest. Het geheel klinkt jammer genoeg een heel stuk minder agressief en minder LoFi dan zijn vorige ‘I care because you do’. De ultieme dansvloerkraker zal u op dit plaatje niet aantreffen; Aphex Twin heeft evenveel vandoen met klassieke liedjesstructuren als Charles & Eddy met het andere geslacht (would I lie to you baby?). ‘Klassiek’ is wel de gedachte die opdoemt bij ‘girl/boy song’ waar cello, fagot en viool de eerste -hoe raadt u het-viool spelen samen met een op drum’n base ingestelde computer van hetzelfde slag als die van ‘de lift’. ‘Richard D. James’ blijft desalniettemin steken op de voorlaatste etage. Kan beter dus…

‘El Corazon’ van Steve Earl

Steve Earl heeft geen gemakkelijk leven gehad. Dat weerhoudt hem er echter niet van hier en daar op deze plaat opgewekt te klinken. Wij horen hem echter het liefst zwartgallig, met een bezwaard hart en tonnen weemoed op de lever’ Happy people

have no stories I guess. De C.D. komt een beetje moeilijk op gang met ‘Christmas in Washington’ maar brengt dan met ‘Taneytown’ het geheel op te€n op eenzame hoogten. Een normaal

mens zal steevast een traan wegpinken bij het melodrama dat zich in het oor ontspint en daarna via de buis van Eustachius een trop doet nestelen in de gevoelige keel. Zelfs als de stervende gitaren bij momenten een positieve noot aanheffen slaagt de

doorleefde stem van meneer Earl erin precies het tegenovergestelde beeld op te hangen dan pakweg Melrose Place; ‘Het is het hart dat telt!” Hoewel El Corazon door de band genomen een country plaat is, komt enkel met ‘I still carry you around’ dat strooien-hoed-met-banjo’ gevoel naar boven. Bij ‘somewhere out there’ verdwijnt elke negatieve connotatie die u nog had bij het woord ‘country’. Nashville ligt plots terug op de kaart hoewel Jayhawks-fans natuurlijk al jaren rondlopen in snakeskin-boots en (dezelfde) jeans. ‘Poison lovers’ is het muzikale equivalent van een echtscheidingsdrama vocaal

bijgestaan door Siobhan Kennedy die zich met zoetgevooisde vocalen afvraagt waar het fout ging… ln het volgende nummer ‘On the other side of town’ om precies te zijn Blues met slide-guitars zoals we al lang veel beter gewoon zijn van Ben Harper. Net als u de kamer verlaten hebt klinkt er door het sleutelgat een zich spectaculair herpakkend ‘Here I am’ dat door de stevige gitaren af en toe doet denken aan vroeger werk van het nogal onderschatte Soul Asylum’. El Corazon eindigt met ‘F.T. Worth Blues’ zoals hij begon; een beetje triest en aan een rustig tempo op zijn eigen manier bedenkingen uitend over die pijn in het hart die we allemaal wel eens voelen. Een dingetje voor de liefhebbers en voor zij die in het zog van de elektronische

revolutie even op adem willen komen met nogal traditionele maar degelijke muziek met een ziel.

Beide CD’s werden ons ter beschikking gesteld door:

Pumpkin Records (Tiensestrad nr. 125) alwaar u zich

beide parels kan aanschaffen voor minder dan geen

geld nl.580fr.

Leave a comment

Filed under Music

Leave a comment